22 สิงหาคม 2553 - ใหม่

ลูกเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ตอนสายๆ อะไรบางอย่างทำให้รู้สึกว่าฉันควรจะเริ่มเขียนบันทึกเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกกับเค้าดูบ้างสักครั้ง

ที่ลูกเข้าโรงพยาบาล อาจจะไม่ถึงกับเรียกได้ว่าเป็นจุดเปลี่ยนหรืออะไรขนาดนั้นหรอกนะ แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างอยู่โรงพยาบาล ก่อความคิดความรู้สึกขึ้นมามากมาย ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่าเวลาคนเป็นแม่กลุ้มใจ หรืออยากระบายความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องลูก เรื่องการเลี้ยงลูก หรือแม้แต่อารมณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นแล้วระบายออกไม่ได้... ฉันควรจะปลดปล่อยมันยังไงดี?

ฉันต้องเลือกสถานที่ที่ฉันสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากๆ ได้พูด ได้ระบายในทุกๆความรู้สึกโดยไม่ต้องกังวลถึงความคิดความรู้สึกใคร และไม่มีคำตัดสินใดของใคร มาทำให้ฉันต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง หรือเปลียนการตัดสินใจในเรื่องอะไรบางอย่าง โดยเฉพาะเกี่ยวกับการเลี้ยงลูก

ก่อนที่จะมีลูก ฉันเคยมีความคิดหลายอย่างเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็ก เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยกับการเลี้ยงลูกของใครหลายคน พอมาถึงวันของตัวเองบ้าง ยิ่งเวลาผ่านไป...ความคิดฉันยิ่งเปลี่ยนแปลง บทสรุปที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันตอนนี้คือ “ลูกของฉัน ก็คือลูกของฉัน ฉันรัก ฉันเลี้ยงลูก ในแบบวิธีของแม่อย่างฉันเท่านั้น” การตัดสินแม่คนอื่นที่ผ่านมา ฉันใช้สมองคิดอย่างคนตาบอดอธิบายภาพเขียนอย่างนั้น มันไร้สาระสิ้นดี

ฉันอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ การคลอด การเลี้ยงดูเด็ก ทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ หนังสือแปล เว็บไซท์ โชคยังดีที่ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือ เพียงเพื่อให้ได้อ่านเท่านั้นอยู่แล้ว เชื่อหรือไม่เป็นเรื่องหลังจากการอ่านผ่านพ้นไปแล้ว และฉันอยากบอกว่าหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงดูลูกเท่าที่ฉันเคยอ่านมา มีแค่ไม่กี่เล่มที่ผ่านตาแล้วฉันพยักหน้าให้กับมัน หลายๆเล่มหลายๆทฤษฎี สำหรับฉันแล้วมันไม่ใช่ความจริงสำหรับโลกของฉัน ไม่ใช่ว่าดูถูกผู้เขียน ลบหลู่ทฤษฎี ฉันเชื่อว่ามันมีที่มาที่ไป แต่ไม่ใช่สำหรับแม่ทุกคน มันไม่ใช่ตำราที่เปิดอ่านได้เมื่อเกิดปัญหา หรือคับข้องใจ มันไม่ใช่คำตอบ แต่มันเป็นเรื่องเล่าของแม่หรือครอบครัวอื่นเท่านั้น

มีแต่ฉัน ที่จะรู้ว่าลูกของฉันเป็นอย่างไร มีแต่ฉันที่บอกได้จากแววตาของลูก ว่าฉันกำลังเดินไปในทางที่ควรหรือไม่ควร

ควร...หมายถึงฉันกำลังทำสิ่งที่พาไปสู่จุดมุ่งหมายที่สำคัญที่สุด ที่ฉันตั้งใจเอาไว้กับการเลี้ยงลูก
ไม่ควร....หมายถึงทางตรงกันข้าม

จุดมุ่งหมายที่สำคัญที่สุดน่ะหรือ?...
สำหรับฉันมันคือ “ความสุข” ของลูก
และฉันอยากจะให้มันเป็น “ความสุข” ที่ลูกจะสามารถมองเห็นและรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าความทุกข์จะรายล้อมแกอยู่ก็ตาม


5 ทุ่ม 23 นาที
หม่าม้าของหนู