9 กันยายน 2553 - ฉันต้องเขียนมันออกมา

9 กันยายน 2553

ฉันเป็นแม่ที่ดุมาก..

แต่จะว่าไป มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นซะทีเดียวหรอก ความจริงแล้ว ฉันเป็นแม่ที่ขี้โมโห ใจร้อน ไม่อดทน เสียงดัง และขี้รำคาญมากกว่า คำว่า “ดุ” ฉันใช้เอาไว้แก้ตัวว่าสิ่งที่ฉันแสดงออกไป ฉันทำเพื่อลูก.. ก็แค่นั้นเอง

การเขียน Blog แบบนี้ มันดีอย่างนี้นี่เองนะ ฉันสามารถยอมรับความจริงได้ ถึงมันจะแย่และไร้เหตุผลซักแค่ไหน ฉันว่ามันเหมาะกับคนที่กำลังเป็นแม่มากๆ เพราะหลายๆครั้งเรามีสังคมและภาพพจน์เป็นตัวบังคับ เราอยากเป็นแม่ที่ดี ในสายตาของคนอื่นด้วย ไม่ใช่แค่กับตัวเองเท่านั้น เราไม่อยากทำอะไรหลายๆอย่างที่คนจะมองว่าเราเป็นแม่งี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่อยากให้ใครพูดว่า “น่าสงสารลูกของผู้หญิงคนนั้น” เพราะเรากำลังใส่อารมณ์ กระชากแขน หรือขู่บังคับลูกอยู่ หรืออะไรทำนองนั้นแหละ

โดยปกติแล้วฉันสนิทกับลูกมาก เล่นกับแกมากที่สุด ลูกติดฉันพอดู ชอบกอดฉัน อยากให้ฉันเป็นคนอ่านนิทานและพาแกเข้านอน โดยปกติแล้ว... ฉันเป็นหม่าม้าที่ใจดี... โดยปกติแล้วของอารมณ์

ฉันอยากจะเริ่มเขียน Blog เมื่อไหร่?

ก็เหมือนที่บอกไว้ข้างบน มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่มีทางระบายออก ลูกของฉันกำลังป่วยอยู่ในโรงพยาบาล ลูกเป็นเด็กตัวเล็ก มีปัญหาเรื่องน้ำหนักน้อยและระบบการเผาผลาญมากเกินปกติ ทำให้ฉันต้องเหนื่อยกับการพยายามดูปริมาณอาหารและนมในแต่ละวันให้มากพอที่จะทำให้น้ำหนักของแกเพิ่มขึ้น

ความเหนื่อยมันไม่ได้มีมาตั้งแต่แรกหรอกนะ นอกจากความตัวเล็ก เผาผลาญผิดปกติแล้ว มันมาประจวบเหมาะกับการที่ลูกไม่ยอมกินนมอื่นเลยนอกจากนมแม่ แถมยังกินนมแม่น้อยเหลือเกิน น้อยจนคุณหมอส่ายหัว ครบขวบ ลูกกินน้อยกว่าครึ่งหนึ่งที่เด็กคนอื่นกิน กินเฉพาะนมแม่เท่านั้น นมยี่ห้อไหน ผง กล่อง ซอง ขวด ถุง ฉันลองมาหมดแล้ว แกจะไม่แตะต้องเลย แม้จะต้องอดข้าวและอาหารอื่นทุกอย่างเป็นวันก็ตาม (ก็เพราะเหตุการณ์ทดลองอดข้าวให้กินแต่นมนี่แหละ ฉันถึงค้นพบว่าลูกน้ำหนักลดง่ายกว่าเด็กปกติมาก แล้วพบต่อไปอีกว่าระบบเผาผลาญของแกผิดปกติ)

จากที่ฉันมองตัวเองว่าเลี้ยงลูกอย่างสบายๆ มองว่าลูกคนแรกคนนี้ช่างเลี้ยงง่ายเลี้ยงดาย กลายเป็นความเครียด กังวล และสุดท้ายก็โมโห โกรธกับสิ่งที่เป็นไปซะทุกอย่าง ฉันเริ่มพูดออกมาว่าเหนื่อย ไม่อยากเลี้ยง ไม่รู้จะทำยังไง และคำพูดอื่นๆอีกมากมาย ที่ฉันตั้งใจว่าจะไม่พูดมันออกมาถ้าได้เป็นแม่ของเด็กสักคน

ฉันพูดมันออกมาหมด.. และรู้สึกแย่กับตัวเองจนแทบทนไม่ไหว
ฉันผิดหวังในตัวเองมาก... แต่ก็ยังไม่มากเท่ากับวันนี้

ลูกป่วยเป็นหวัดชนิดหนึ่ง ที่เกิดจากไวรัส (หมายความว่าใช้ยารักษาไม่หาย) จะมีอาการเบื่ออาหารอย่างมาก และไข้สูงอย่างน้อยห้าวัน วันแรกที่ป่วย ฉันเตรียมทำใจไว้เหมือนแม่ที่ชำนาญและทำใจได้ ว่าลูกคงจะกินน้อยลงหน่อย เหมือนทุกครั้งที่เป็นหวัด มีน้ำมูก จะงอแงบ้างฉันก็ไหว พอวันที่สามสี่ ลูกมีไข้ตลอด และเริ่มไม่ยอมกินข้าวเลย อาหารปั่นซึ่งปกติเป็นหวัดงอมแงมแค่ไหนก็ยังยอมกิน (ก็อีก...ฉันทำเพื่อให้น้ำหนักลูกไม่ลดมากจากการเผาผลาญ) ป่วยครั้งที่ลูกไม่แตะต้องเลย แม้แต่น้ำก็เริ่มจิบไม่ไหว

จนกระทั่งคืนวันที่สี่ไข้สูงเกือบสี่สิบ เช้าตรู่ฉันจึงรีบพาแกไปโรงพยาบาล คุณหมอที่สนิทกันรีบให้ admit ทันที ลูกดูอ่อนเพลียกว่าที่เคยป่วยมาทุกครั้ง หลับกลางวันเยอะมาก ฉันสบายใจไปเปลาะนึงเมื่อเห็นลูกได้รับน้ำเกลือ

แต่คงเพราะป่วยมากจริงๆ ลูกงอแงผิดปกติไปมาก

คงต้องขอย้อนกลับไปอีกสักหน่อย...

ลูกฉันเป็นเด็กที่ไม่ร้องไห้เวลาไปโรงพยาบาล พี่พยาบาลจะวัดไข้ลูกก็จะยกแขนขึ้นให้วัด ชั่งน้ำหนักก็ยืนบนตาชั่งเองตั้งแต่ยืนเป็น วัดส่วนสูงแกก็ยืนเองอีกเหมือนกัน ขอฟังเสียงท้องก็เปิดเสื้อให้ ส่องไฟตรวจหู, จมูก หรือปาก ลูกก็หันและอ้าปากให้เองทุกครั้ง แม้กระทั่งเจาะเลือดหรือฉีดยา แกจะร้องออกมาตอนทนที่เข็มจิ้มเข้าไปในเนื้อเท่านั้น ไม่นานก็จะหยุด

ฉันอาจจะเสียนิสัยจากความอดทนของลูกก็เป็นได้

วันนี้ที่ลูกป่วยหนัก ลูกแสดงออกเหมือนเด็กปกติที่ฉันเคยเห็น ร้องไห้เมื่อเจอหน้าคุณหมอ พยาบาล และทุกคน แค่นั้นเองฉันก็เริ่มปวดหัวนิดหน่อยแล้ว พอลูกไม่ยอมกินอะไรสักคำเป็นวันๆ ความกังวลของฉันกลับกลายเป็นความโกรธ ฉันดุแกและพยายามบังคับให้กินข้าว ฉันดุมากขึ้น เสียงดังมากขึ้น เครียดมากขึ้น แล้วเริ่มบ่นให้ปะป๊า(ขอเรียกแบบที่ฉันเรียกปกติอย่างนี้เลยแล้วกัน) ฟัง ว่าฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันเหนื่อย และไม่รู้จะทำยังไง แต่ก็ยังคงดุต่อไป เดินหนี พยายามทำทุกอย่างให้ลูกยอมกิน

แต่รู้ไหม... ก่อนหน้านี้ถึงมันจะใช้ได้ผลดี วันนี้มันไม่ได้ผลอีกต่อไป

ตลอดเวลาที่ฉันดุลูก ลูกไม่ได้ส่งสายตาฟังสิ่งที่ฉันกำลังบอกให้ทำเลย แต่แกกำลังมองสีหน้า อารมณ์ และน้ำเสียงของฉันอย่างตั้งใจ แกมองด้วยสายตาที่อยากจะรู้ว่าฉันเป็นอะไรไป เป็นครั้งแรกที่ลูกบอกให้หม่าม้าไป แน่นอนฉันเดินหลบไป ลูกร้องไห้ที่มองไม่เห็นฉัน เรียกหาฉัน ส่วนฉันก็ร้องไห้ที่ลูกกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเรียกหาหม่าม้า

ฉันยังนั่งหลบอยู่บนโซฟาเฝ้าไข้ ยังไม่อยากเดินกลับไปอุ้มลูก
เพราะลูกคงกำลังร้องไห้หาหม่าม้าที่แกเคยรู้จักก่อนจะมาถึงวันนี้มากกว่า

เรื่องคืนนั้นมันยังไม่จบ...แต่ฉันจะจบเรื่องเล่าสำหรับวันนี้เท่านี้


5 ทุ่ม 18 นาที